معماری شـاید . . .

معماری امـا . . .
چیزی بیشتر از این هاست.
 

معماری را می توان نوشت . . .
 

 

پیترآیزنمن / ربنشتاک پارک
 

معماری را می توان خواند . . .
 

 

معماری را می توان "باد کرد".

 

کوپ هیمل بلاو / حباب نا آرام
 

معماری را می توان" ترکاند".

 

 

انفجار بخشی از یک بلوک مسکونی درمجتمع "پروت آیـگو" (Pruitt-Igoe) – سنت لوئیز، میسـوری، آمـریکا / 15 جولای 1972 ساعت 3:32 بعد از ظهـر. این زمان دقیق را چـارلـز جنـکز طرفـدار سینه چاک اولیـۀ مدرنیسم و دشمن خونی بعدی آن، لحظـۀ تاریخی شلیک تیـر خلاص به مدرنیسم می داند.
 

معماری را می شود پوشید! . . .
 

 

پیتر آیزنمن و ریچـارد مه یر
 

معماری را می شود پوشاند! . . .
 

هرتل آرشیتکتن / آپارتمان اَیشینگرهاوس- کرونستـورف، اتریش
 

معماری را می شود پیچاند! . . .

 

 

فرنک گـری / گـری تاور- هـانوور، آلمـان
 

معماری را می شود لرزاند! . . .

 

 

فرنک گـری / بیکمـن پلیس – منهتـن ، نیویورک
 

معماری را . . .

حتی . . .

میشـود رقصاند!

 

فرنک گـری / مرکـز سلامت مغـز- لاس وگاس ، نوادا ؛ مـارستن سمیت درمراسم افتتاحیه ویولن سل برقی می نوازد

 

( دربعضی جا ها ) . . .
معماری را می شود "هـُل" داد!
 

والدو میـلونیچ وفرنک گـری / ساختمان شرکت بیمه ناسیونال ندرلاندن - پراگ
 

وفقط دربعضی جا ها
(مثل ماساچوست !؟)
معماری را می شود "ول" داد! . .

 

فرنک گـری / ستـاتا سنتـر، MIT ، کمبریج - ماساچوست
 

وبالاخره وقتی ساختن "هرچیزی" هنرباشد . . .
 

کلیس الدنبرگ / (مجسمۀ !?) توالت نرم
 

معمــاری را می توان . . . .

 

 

سیـم جـائه دوک / خانۀ مستراحی شکل!، سـوو ِاون – کره جنوبی
 

 

 

لودویگ میس ون در روهه
 

شاید آن سنگتراش سالخورده که معماری را درکارگاه و نه درکلاس درس آموخته بود چندان هم بر خطا نبود وقتی که می گفت :

" به اعتقاد من معماری تقریباً هیچ ارتباطی با اختراع فرم های جالب و یا با تمایلات شخصی [ معماران ] ندارد. . ."


سیّـد محسـن شهیـدی
1390/12/15
 

درباره یک مفهوم حیاتی در معماری

احساس تعلق به مكان

معماری،رنگ و بی رنگی یک سفر، هنر و آفرینش هنری، رنگ بی رنگی از لذت بودن است،

لذتی چون تجربه شهود خویشتن در آینه مجالی که زیستن اش نام نهاده اند؛

و بر مدار این بودن، معماری همره آشنای لحظه های سرشار از ادراک و علاقه، هنر و فراتر از یک حرفه ، به سفری می ماند که از ناکجایی به ناکجای دیگر می رود،

از ازدحام بسيار هاي متکثر به عرصه خلوت آنجا که داشتن، نداشتن، رنگ و بی رنگ نمی داند؛

مقدمه

پیشینه معماری ایران به حدود 1000 سال پیش از اسلام می‌رسد و پس از ظهور این دین، نیز تاكنون شاهد بیش از 1400 سال معماری ایرانی- اسلامی هستیم. از قدیم‌الایام معماری ایران دارای دو نظام كلی آموزش بوده است. یكی از این دو نظام، آموزش سنتی معماری است، كه ریشه در قرون و اعصار دارد و انتقال اطلاعات و مفاهیم در آن به‌صورت سینه به سینه، مدیدی و مدادی(1) انجام پذیرفته است؛ و نظام دوم، با ظهور مدارس معماری در ایران و تحت عنوان نظام آموزشی آكادمیك و كلاسیك بوجود آمده است. اهمیت بازشناسی آموزش معماری در كشور نیز در آموزش آكادمیك بیشتر جلوه می‌نماید، كه غالباً در مقام مقایسه معماری و معماران معاصر، با معماری و معماران گذشته بر می‌آییم. این در حالی است كه معمار معاصر را محصول آموزش دانشكده‌های معماری امروزی و معمار گذشته را حاصل آموزش سنتی معماری می دانیم.